Ulaan Baatar

Ulaan Baatar

Niemand gaat vrijwillig naar Ulaan Baatar. Het is niet alleen de koudste hoofdstad ter wereld, maar waarschijnlijk ook de lelijkste. Veel meer dan beton, stof en smog is er niet. Behalve dan de prachtige groene bergen, die je door de laag smog in de verte kunt zien.

Eerste indruk

Ulaan Baatar is een nieuwe stad en op wat tempels na is alles beton. Hoewel het meer dan een miljoen inwoners heeft doet het centrum aan als een dorp. Een plein, een hoofdstraat en wat kleinere winkelstraten. Veel meer is er niet. Vandaag liep ik een paar uur door de buitenwijken op zoek naar een grote markt (die natuurlijk gesloten was) en ik had het gevoel dat ik van binnen aan het wegrotten was. Grote wegen die je rennend en manoeuvrerend met gevaar voor eigen leven moet oversteken (stoplichten hebben absoluut geen betekenis), overal stof, overal grote jeeps en nergens bestrating (of putdeksels). Des te groter is het contrast met de rest van Mongolië, dat ik morgen voor een deel zal gaan ontdekken.

Rugzaktoeristen

Bij het inlezen over Mongolië was ik al vaak tegengekomen dat dit het land van de rugzaktoeristen is. Mooi, dacht ik! Daar heb ik me goed in vergist. De (westerse) rugzaktoeristen die ik hier tegenkom maken allemaal reizen van meerdere jaren. Ze hebben geld in overvloed en vinden zichzelf heel alternatief. Een gesprek voeren is echter bijzonder moeilijk. Iedereen wil over zijn geweldige reis praten, hoe goed ze wel niet zijn, hoe slim en hoeveel beter dan de andere mensen. Gisteren ontmoette ik iemand uit Frankrijk die al een jaar onderweg was maar die in dat jaar blijkbaar niet had geleerd hoe je een gesprek voert. Al goed, er zijn natuurlijk uitzonderingen. Ik had leuk contact met een jongen uit Hongkong en breng veel tijd door met een archeoloog uit Zweden. Hij werkt al jaren in Mongolië en heeft honderden opgravingen uit de tijd van de Xiongnu gedaan. Voor mij natuurlijk heel interessant in verband met mijn scriptie. Hij moet trouwens niets hebben van historici, die roepen maar wat!

Wat te doen?

De vraag die mij de afgelopen dagen bezig hield. Wat moet ik in godsnaam doen? Zelfstandig reizen is uitgesloten. Naast het feit dat er bijna geen openbaar vervoer is, heb ik al snel geleerd dat Mongolië bijzonder onveilig is. Overal zijn zakkenrollers en oplichters. Gisteren was mijn rugzak al bijna gestolen, ik had het gelukkig net op tijd door. Nee, alleen reizen is bijzonder riskant. Dan blijven alleen de tours over, die hier overal worden georganiseerd. Alles is mogelijk, als je maar geld hebt. Via een excentrieke Mongoolse vrouw in mijn hostel die Engels, Duits, Frans, Pools en Russisch spreekt kwam ik terecht bij mensen die een tour naar de Gobi wilden doen. Het was interessant maar prijzig en eigenlijk heel onbetrouwbaar. Vandaag heb ik dan toch een tour geregeld, bij Golden Gobi. Met twee Duitsers en een Oostenrijker ga ik 11 dagen op pad. Eerst een stuk ten westen van Ulaan Baatar en daarna naar de Gobi. Slapen in tenten of bij nomaden. De komende 11 dagen dus geen updates meer!

 

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.