Transmongolië express
Vijf dagen in de trein, het leek zo veel van tevoren! Maar vijf dagen is niets. Al snel word je overgenomen door het ritme van de trein en gaat de tijd stil staan. Vijf dagen is niets, het is zo voorbij, in een flits. Na een dag besloot ik de tijd te vergeten en mijn klok op te bergen. In de trein wordt de standaardtijd van Moskou gebruikt, terwijl je in werkelijkheid tijdzone na tijdzone passeert. Zo gebeurde het dat ik op een gegeven moment om één uur ’s nachts naar de zonsopgang keek. Een dag- en nachtritme is niet vol te houden. In plaats daarvan bestaan de dagen uit een paar uur slapen en een paar uur waken. Tijdens de wakkere uren eindeloos uit het raam staren om het landschap te zien veranderen van dichte Siberische bossen naar de open steppe. Tussendoor spelletjes spelen met mijn transsiberische reisgenoot Laura en heel veel lezen. De trein was tot Irkutsk zo goed als leeg. Mijn coupé deelde ik met een vriendelijke Russische dame en naast de vele Chinese ‘conducteurs’ was er alleen de Engelse Laura in mijn treinstel. Het was prachtig en ik had makkelijk nog veel langer door kunnen gaan. Je bent letterlijk afgesloten van de werkelijkheid, alles wat je ziet is onbereikbaar. Vijf dagen lang zie je ongelooflijk veel, maar alles van een afstand, zonder er deel van uit te maken. Het landschap wordt betekenisloos, tijdloos, woordloos. En ik ben slechts een vluchtige toeschouwer, gevangen in een ruimte dat geen enkel contact heeft met de buitenwereld. Het is magnifiek om de tijd, de ruimte en jezelf te voelen vertragen. Minuten, uren of dagen bestaan niet meer. Slechts het bewegen van de zon en de trein geeft aan dat er tijd verstrijkt en dat er beweging is. En dan, bij het uitstappen in Ulaan Baatar, wordt je terug op aarde gegooit. De eerste uren zijn als een droom. Het is een omgekeerde wereld om weer deel uit te maken van de realiteit. De droom van de trein was werkelijkheid geworden en daarom was de werkelijkheid een droom. Zittend op het Sükhbaatar plein om 5 uur ’s morgens vroeg ik me af of ik wel echt in Ulaan Baatar was. Pas toen enkele uren later de eerste Mongolen op het plein verschenen wist ik het zeker: in ben echt in Mongolië.